Επτά μύθοι για 33 τραγωδίες από τον Γ. Κατσιμπάρδη

«Ένα έθνος οφείλει να γνωρίζει το παρελθόν του, αλλιώς δεν μπορεί να λογίζεται έθνος στη σύγχρονη εποχή», έλεγε ο σκηνοθέτης Αντρέι Βάιντα. Και ο συγγραφέας του δίτομου έργου αξιοποιεί τη ρήση του Βάιντα όχι μόνο ως μότο, αλλά και ως αφορμή για να ξετυλίξει τον μίτο και να αναζητήσει τις απαρχές επτά μύθων που αποτέλεσαν το θεμέλιο για τις μόλις 33 σωζόμενες τραγωδίες- από τις 1.200 που υπολογίζεται ότι διδάχτηκαν τον χρυσό αιώνα του Περικλή.

Για ποιον λόγο όμως ο συγγραφέας- παλιός αθλητής του στίβου και βαλκανιονίκης, που ασχολήθηκε με την πολιτική από το 1977 και εκλέχτηκε επί οκτώ συνεχείς φορές βουλευτής Βοιωτίας με το ΠΑΣΟΚ- επέλεξε τους πολύσημους μύθους της Νιόβης, του Αμφίονος, του Κάδμου, του Διονύσου, του Φρίξου και της Ινούς, του Ιάσονος και της Μήδειας, του Ηρακλή, του Τριφώνιου και του Οιδίποδα μέσα από τον απέραντο ωκεανό της ελληνικής μυθολογίας;

«Διότι έχουν το χαρακτηριστικό ότι εκφράζουν σκέψεις και ιδέες πνευματικών ανθρώπων διαφορετικών εποχών, οι οποίες προσφέρονται για επαναγνώσεις, με την προϋπόθεση βέβαια ότι τους βλέπουμε υπό το πρίσμα των σημερινών προβλημάτων και ότι αναζητούμε από αυτούς αποδείξεις για μια νέα νεωτερικότητα», εξηγεί στην εισαγωγή του ο Γιώργος Κατσιμπάρδης.

Στον πρώτο τόμο, ο συγγραφέας αναζητά τις ρίζες και τις μεταπλάσεις των συγκεκριμένων μύθων στα κύκλια έπη, τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πίνδαρο και τον Ηρόδοτο «με μια γραφή γλαφυρή και εύληπτη, προσιτή και σε μη ενημερωμένο αναγνώστη», όπως σημειώνει ο Βασίλης Βασιλικός στον πρόλογό του. Και δίνει το στίγμα της έρευνας του συγγραφέα επισημαίνοντας πως το καινούργιο στην προσέγγιση είναι η ερμηνεία που δίνεται στον μύθο, «γιατί με την ερμηνεία αυτή προάγει την αρχή της πολυπολιτισμικότητας και της ώσμωσης διαφορετικών πολιτισμών».

Ο δεύτερος τόμος είναι αφιερωμένος στους αρχαίους τραγικούς ποιητές- τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη- και στους τρόπους πρόσληψης από αυτούς των επτά μύθων στο έργο τους. «Μοιάζει η τολμηρή του ανάγνωση σαν ένα ταξίδι χωρίς νήμα της Αριάδνης μέσα σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο», επισημαίνει στον πρόλογο του δεύτερου τόμου ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. «Κι όμως με σπάνια στρατηγική, που συνδυάζει ρεαλισμό και φαντασία, ο απροσδόκητος οδηγός μας κατορθώνει να βλέπει, να διακρίνει, να συγκρίνει, να κρίνει, ανακρίνοντας τα χαμένα έργα και αντλώντας πολύτιμο και αποκαλυπτικό υλικό».
Μαρία Αδαμοπούλου
www.tanea.gr